An-ı Seyyale

“Devasa eserleri düşündükçe

Yazdıklarım

Yıldız ışığına nispetle yıldızböceğinin ışığı gibi

Öyle göründü gözüme

El çek bu yazma işinden dedim kendime

Sonra bu bana gökte yıldızları ayı görüp

Odayı aydınlatan bir mumu söndürmek gibi geldi

Ve dedim kendime

Her mumun aydınlatacağı karanlık bir köşe vardır mutlaka

Boş yere bir şey yaratmayana şükrettim

Ve yine dedim Işığını hor görme

Zaman olur

Bir mum bir yıldızın fitilini tutuşturur

Kim bilebilir”

Bir ırmak kıyısında oturursun hani. Bir kayanın üstünde. Bir yanda su akar bir yanda kafanda düşünceler. Derken bir balık fırlar ırmaktan. Düşer kucağına. Sonra bir tane daha, bir tane daha.

Ne ırmak sana aittir ne de balıklar. Yanisi şu ki dostlar bu şiirlerin de o balıklardan farkı yok. Demem o ki ben de bu şiirlerin bir okuruyum. Yaptığı heykele tapan bir heykeltıraş yanılgısıyla değil tabii. Bazen eleştirel bir gözle, bazen de bana ne mesaj veriyor diye. Her kitap bir evdir. Bu kitap da öyle. Kapısı kapalı değil kapısı aralı bir ev. Buyurmaz mısınız?..

(Tanıtım Bülteninden)