Anılarda Yolculuk Şifa Olsun

Düşe durdukça cemreler,
gönlüm ümitsiz bir düşe durur
Kavuşmak mı hangi bahara?
söylerde durur
Sevmek, cemre düşmesidir
gönüllere bilirim
Açıver gönül pencereni,
düşüversin cemreler
Düşüversin de düşlerime,
baharım olsun
Çok görme ne olur, düşsün de
son baharım olsun.

Bir denetim elemanı olarak, güzel ülkemizin dört bir bucağında yoğun bir iş temposu içinde koşuştururken; ülkemin güzel insanlarıyla sadece denetleyen ve denetlenen olarak değil, hayatın olağan akışındaki insani ilişkilerin odağında bir “insan” olarak yaşadıklarımı hiçbir zaman unutamadım. ‘Denetlenmiş yaşamımızın' yalnızlık anlarında not ettiğim, o samimi anları ve o anlarda hissettiklerimi sizlerle paylaşmak istedim. İstedim ki hatıralarına koşmak, hüzünlerinde mutluluk aramak, anı yaşayarak geleceğe umutla bakmak isteyen, güzel insanlarla hemhal olayım.
Tüm zorlu koşuşturmalarım arasında, çocuklarıma bırakabileceğim en büyük mirasın; iyi bir “ben” olduğunu bilerek mutlu olmaya çalıştım. En büyük sermaye talebim ise “Hesap Gününe” yalpalamadan yürümek ve Can YÜCEL'in dizelerinde anlam bulan en çok sevilen baba olmaktır. Rabbim yürüyüşümüzü kolay kılsın, akıbetimizi hayreylesin.

(Tanıtım Bülteninden)