Canevinden Vuruldum 1: 1957-1977

“Gurbet karanlığının” tam ortasında ve altındayım. “Gurbet Karanlığı” üsten omuzlarıma tüm gücüyle bastırıyor. 17 yaşındayım, evimden 1200 km uzakta gecenin bir vaktinde gurbet elin karanlığında bir ağacın altına sığınmışım. Henüz ay çıkmadı, öyle bir karanlık var ki elimi toprakla birleştirirken hissettiğim sıcaklık anne sıcaklığına benziyor. Gözlerimi kapıyorum, karanlıkla aramdaki mesafeyi bitiriyorum. Şimdi huzursuzluğum daha az. Öylece bir süre bekliyorum. Sonra göz kapaklarımı aralıyorum, köy tarafına bakıyorum. Görünen birkaç ışık birer birer sönüyor. Köy tarafının karanlığa gömüldüğünü izliyorum Uzaktan köpeklerin havlama sesleri geliyor. Gurbette sığınacağım mekânın çok az olduğunu anlıyorum.

Belki yarın öğrencilerimle tanışacağım…

(Tanıtım Bülteninden)