Dokunamayanlar

İncir ağacı, yalnız ve sakınan, Gölgesinde suskun bir zaman. Kökleri toprakla fısıldar, Yaprakları rüzgarla dans eder. Her dalında bir sır,
Her meyvesinde geçmişin anısı.
Beyaz çiçekleri sarar geceyi,
Sabahın ilk ışığına doğru susar.
Bir kuş konar, bir an dinlenir,
Ve incir, sabırlı bir şekilde olgunlaşır.
Zaman akar, yıllar geçer, Ama o ağaç hep oradadır, Gölgesinde kaybolan hayatlar Ve dallarında yer eden düşler.
İncir ağacı, meyvesini verir, Sonsuz bir sabırla.
Her meyve, bir hatıra gibi, Bazen tatlı, bazen acı,
Ama her zaman geçmişin yankısı.

(Tanıtım Bülteninden)