Farz Ederek Yaşayamazsın

Torununun cıvıldayan sesiyle yüzü aydınlandı, içi ılık ılık oldu.

Farz etmek de neydi? İşte gerçek buydu: Sevimli, dünya tatlısı bir torun, sırtını dayayacağı bir duvar...

Giden gitmişti dönülmez yola ve gelmeyecekti. O, hiçbir zaman yemeğe geç kalmayacak, iş seyahatine çıkmayacaktı. Asla telefon etmeyecek, kimseyi özlemeyecekti. O halde, olmayan şeyleri varmış gibi farz ederek yaşayamazdı. Kendi kendini kandıramazdı.

Telefondaki torununa; evde olduğunu, kendisini beklediğini, onu çok sevdiğini söyledi ve telefonu kapattı. Bir koltuğa geçip oturdu. Kendi kendine acı gerçekleri hatırlattı:

Evet, yalnızsın!

Yalnız yaşayacaksın!

Yemeğini yalnız yiyeceksin.

Gözlerini uykuya, yalnız teslim edeceksin.

Onu, boşuna bekleyemeyeceksin.

Onu, yok işe gitti, yok iş gezisine gitti diye farz edemezsin.

O artık yok, bunu kabul et.

(Tanıtım Bülteninden)