Fususu'l-Hikem ve Mesnevi'de İnsan-ı Kamil

“Ârif'in kalbi genisleyerek öyle bir mertebeye ulasır ki içindeki seyler de dâhil arsın yüz milyon katı genisliginde bir sey, ârifin kalbinin köselerinden bir kösede bulunsaydı ârif onu hissetmezdi… Çünkü yere göge sıgmadıgı bildirilen Hakk'ı, ârifin kalbi istiâb etmisken ve bu ilgili kudsî hadisin isaretiyle sabit iken kalp yine de kanmamıstır… O halde Hakk'ı sıgdıran ârifin kalbi Hakk'ın vasıflarından ve mahlûkatından daralmaz.” “O halde ey dinleyen! Is (emr) nasıl olur” “… Su halde sen varlıgını bil, sen kimsin? Aslın nedir? Hakk'a nisbetin nedir? Sen neyle Hak'sın ve neyle âlemsin? Niçin mâsivâsın ve Hak'tan ayrısın? Bu ve benzeri sorularla kendi durumunu sorgula ve arastır.” (Ibnü'l-Arabî) “Bir can ki olgunlasır da son mertebeyi (:müntehâyı) asınca; artık her seyin canı, ona itaat eder hale gelir; kus, balık, in, cin, insan... Hepsi ona itaat ederler; çünkü o üstünlüktedir, öbürleri noksanlıktadır…” “Kıyamete kadar onun (:kâmil insanın) vasfını söyleyip övsem, tükenmez. Benden bu övgüye bir nihayet ve son beyit isteme. Hasılı o, beser sûretinde esas varlıgını gizleyen bir günestir. Artık anlayıver. Dogrusunu Allah daha iyi bilir.”

-Mevlânâ Celâleddîn-

(Tanıtım Bülteninden)