Gecenin Kalbi

Gecenin derinliğinde kaybolup giden bir yıldızım şimdi
Etrafıma ışık saçıyordum ama içinde simsiyahtım.
Sonsuzluğa doğru acılan kapımdın sen, tek çıkış yolumdun.
Varlığınla yaşamıma hüküm sürdürürken yokluğunla ölümün en acı sessizliğine ittin beni...
Ya öldürdün beni ya nefesim oldun.
Ama sen hep beni öldürmeyi seçtin hep cellâdım olmayı.
İnsan neden cellâdına âşık olur?
Yüreğimde kordun sen, en küçük bir rüzgârda alev alacak bir kor.
Sanki bir kere görsem tüm yaralarım iyileşecek gibi.
Kirpiklerinin sayısını ezbere bildiğim adamın şimdi yokluğunun kaçıncı günü olduğunu sayıyorum.
Gülüşünü, yürüyüşünü, sesini, yüzünü unuturum diye ödüm kopuyor.
Elindeki izleri bildiğim adam.
Saçlarıma nasıl dokunduğunu unutamadığım adam .
İlklerimin mimarı, hayallerimin başkahramanı olan adam.

(Tanıtım Bülteninden)