Gün Işığım

Veda…

Titrek bir sesim

Kalem tutan, lakin uyuşan parmaklarım

Damla damla gözlerimde birikmiş damlalar

Gözlerimi kapatsam düşecek

Kafamın içinde bir otogar

Uğultular, vedalar

Can yakan vedalar

Kesilen nefesim

Sıkarmışçasına düğüm düğüm

Elimde fotoğrafın

İlk gün çekildiğimiz fotoğrafın

Nedense ilk gün değil de son gün geliyor aklıma

Beni o gürültünün, o kalabalığın içinde yapayalnız bıraktığın gün!

Beni, dağ gibi beni, arkandan diz çöktürüp bir çocuk gibi ağlattığın gün!

Veda günü…

Dizlerim yerde, ellerim boğazımda düğüm düğüm nefesimi kesmek istediğim gün!

Çok şey söylemek isteyip de titrek sesimle söyleyemediğim gün!

Köşe bucak kaçtığım

Her köşede karşıma sen çıkarsın korkusuyla kaçtığım gün!

Son veda…

Son fotoğraf…

“Birini nasıl bıraktıysanız onda bıraktığınız tek fotoğraftır,” demişler.

Sen bende bıraktığın gibi kaldın!

(Tanıtım Bülteninden)