Harbiyeli

-Kolay gele, Tarık Bey. Bu ne azim yahu! Deminden beri seslenirim, duymazsın beni. Mollalar'ın Hüseyin'di bu. Elindeki kasketiyle yavaş yavaş yaklaşıyordu. Tarık, kazmasına yaslanarak hafiften ağrıyan belini dikleştirdi.

-Duymamışım, dedi. Diyeceğim o ki boşuna yorarsın kendini. Bu taş yuvasından tarla olmaz. Adamın ciğerini kurutur. Bir avuç mahsül için kendini heder etme.

-Ben mutluyum yine de.

-Toprak kumlu görmez misin?

-Sadece üst tabaka öyle. Gel bak, şöyle sıyırıp attıkmı nasıl bir toprak fışkırıyor alttan. Hüseyin isteksizce bir kaç adım adıp Tarık'ın, gösterdiği yere baktı. Gerçekten de kıpkırmızı verimi yüzünden okunan bir topraktı alttaki. Yine de oralı olmadı:

-Yarın birgün su derdine düşersin. Mervan buralara kanal uzatmaz. O zaman n'edeceksin?

-Bir müddet azmaktan su çekeceğim, sonra kısmetse onun alt kısmında derince bir kuyu kazmak niyetindeyim. O anda olmadı zaten yakında baraja kavuşacağız. Sabretmeyi biliriz velhasıl...