İmparatoriçe

Ağaçlar titreşiyordu. Yüksek duvarlarla çevrili mahalleler birbirini izliyordu. Avucumun içinde, Küçük Kız Kardeş’in bir tutam saçıyla birlikte örülmüş Anne’nin saçının bulunduğu küçük keseyi sımsıkı tutuyordum. Köylerinden hiç çıkmamış olan kadın akrabalarım ve amca oğullarımla alay ederek teselli ediyordum kendimi. Bütün bu zenginliği geçmişte bırakmış olan Anne’yi düşündüm, bir köylüyle evlenecek olan Küçük Kız Kardeş’i, küçük, dört köşe avlusunu, sağım hayvanlarını, tarlalarını. Kendi kendime, bir gün onlara yeni bir onur ve saygınlık kazandıracağıma yemin ettim. Arabam sonsuzlukta yol alıyordu. Yalnızdım, çıplaktım, küçüktüm. Bir erkekle, bir tanrıyla, bir imparatorlukla randevum vardı.