Mani

Mani, Semra Topal'ın ikinci öykü kitabı. Şenlikli bir buluşmanın kitabı. Ama ne şenlik! "Araçları sonuna kadar kullanmaktan çekinmemeli insan ve onları kendine doğrultacak kadar da gözüpek olmalı," diyor Semra Topal. Bir genç yazara da bu yaraşır zaten. Karmaşık yazınsal coğrafyanın sınırlarını zorlarken bir masal anlatıcısına, bir mitos kurgucusuna dönüşüyor. Gerçekler ile kurgulanmış mitoslar arasındaki maçı ne açık ne de kapalı tribünde seyrediyor. Yazar olarak kendisi de "saha"nın içinde, iki takımda birden oynuyor. "Böyle bir şey olur mu?" diyenlere bir yanıtı var: "Neden olmasın, elbette olur, karşı tarafta ikizim oynuyor!" Semra Topal'ın yazınsal coğrafyasında yer alan gözdeleri var: Otel müdürleri, bankacılar, oyuncular, yazarlar, hizmetçiler, travestiler, eşcinseller, karı-kocalar, ana-kızlar, ana-oğullar, baba-kızlar, baba-oğullar ve asansörcüler. "Bütün sapkın bölgeler sapkın bir mantıkla çözülür ve en önemlisi duygusal yönden yeniden ölerek!" diyor Semra Topal, bir ölüm cambazı olarak.
(Arka Kapak)