Osmanlı Yetimi Bosna’nın Hazineleri

Zaman agir agir isleyen eski bir saat, günler hiç onmayan hasta bir ihtiyar gibiydi. Ayni sikintili anlar, ayni mesgale… Her gün günes dogar dogmaz bir memur titizliginde mezarligin yoluna girerdi. Sirtina yükledigi kitaplarla yirmi dakikalik yolu yürürdü. Yürürken daglar, taslar, agaçlarla konusur; cevapsiz kalan suallerine ragmen evladini sorardi. Oglunun altinda oynadigi dallar, ayaginda sektirdigi kaymak tasi, basamak basamak tirmandigi çam agaci, kasvet veren bir suskunlukla karsilardi onu…Kalem gibi sivri sivri dizilmis, bembeyaz mermerlerle kapli mezarligin kapisini açti, yapragini yeni dökmeye baslamis küçük ihlamur agacinin altinda yatan kocasinin yanina gitti. Topragini temizledi. Temizlerken oksadigi toprakta, kocasinin sirti; oglunun basi vardi sanki.Mezarin kenarindaki çiçekleri de suladi. Sonra tezgâhini kurdu. Mezarligin kitapçisiydi o. Srebrenitsa mezarliginin müdam saticisi…