Tırata

Hikayeci, bir tiyatro sanatçısı gibi yüzünü şekilden şekle sokuyor, insanları söylediklerine odaklıyordu. Hikayesinde, o çocuk aklımla dikkatimi çeken, cevabı içinde saklı sorular olmasıydı. Hikayesinin sonunda da “Sürçü lisan ettiysek affola!” diyerek, bir özürle tamamladı geceyi.

Hayatın, insanların yaşadığı ya da uydurduğu hikayelerden ve kıssadan hisselerden oluştuğunu ve hatta her insanın bir hikaye olduğunu; o gün, o hikayeciden başlayan süreçle, yaşam ve yıllar bana öğrett

Batı’dan gelen hikayecilikten önce, bizde de bir hikâyecilik vardı; ben bunun şahidiyim.

Eğlenme araçları değişen ve eskiden eğlenirken öğrenen halkımız, dinleyerek bilgi edinmekten de uzak düştü.

20. yüzyılın ikinci yarısını yaşayan biri olarak hikayelerimi yazarken, o yaşlı hikayecinin anlatırkenki üslûbu, o günkü halk ve iki binli yılların başında üstümüze kabus gibi çöken küreselleşme belâsı ve müştemilâtı, hafızamda bir yerleri kaşır durur.