Yapalak

Kuşluk vaktiydi. Tozu dumana katarak gelen atlı obanın tamamını gören bir tepede durdu. Atının üstünden obayıseyrediyordu. Aşağıda çocukların sesleri, körpe kuzularınseslerine karışıyordu. Çorba kaynayan kazanların altında üçtaştan kurulmuş ocaklardan dumanlar tütüyordu. Acıkmıştı,midesi “Bir an önce şu tepeden obaya in, bir tas çorba al, birtandır ekmeğiyle şu açlık belasından kurtar beni” diyordu. Atını dörtnala sürdü. Göz açıp kapatıncaya kadar obaya gelmişti.
Doğruca İsmail Ağa'nın otağına vardı. Otağın önünde atınıngemini çekip durdu. Doru tay yerinden duramıyordu. Dili olsa:“Durma be yiğit gemi gevşet, bir kırbaç vur, ver yolu doyasıyakoşayım, hendekler aşıp tepeler geçeyim.” diyecekti. Sanki o kadar yolu o koşmamıştı. Otağın önündeki serdengeçtiler atınyularından tuttular. İsmail Ağa'ya haber verdiler. Osmanlıdanhaberci vardı.

(Tanıtım Bülteninden)