Canım Annem

Neslihan Hanım, Oğlu Serdar’a: “Oğlum, insanları olduğu gibi kabul etmeli.” derdi. İnsanların olumsuz yönlerini görür ve affetmeyi bilirdi. Yardım etmeyi severdi, çevresine ve çocuklarına sabırlı davranırdı, hoşgörülüydü. Bütün çabası, davranışlarıyla çocuklarına ve insanlara örnek olabilmekti. İnsanları değiştirmeye çalışmazdı. Bu sebepten çevresinde sevilir ve sayılırdı.
Zaten hayat da böyle değil midir? Her insan farklı yaratılmıştı, huyları, bakış açıları, inançları, idealleri, hayalleri çeşitliydi. Aslında bizi değerli kılan da bu farklılıklar değil miydi?..