Yirmi Peşimizde

İşte bu benim hikâyemdi. Bıçaklansam da en yakınımdan,vurulsam da tanımadığım bir insan tarafından… En büyük yarayı bir yabancı açmış olabilir,en geç iyileşen yara yine en sevdiklerimizin açtığıdır. Ben kırıldım, ama dağılmadım. Susturuldum, ama susmadım. Çünkü bu kez kimse için değil,kendim için ayağa kalktım. Ben artık acımı gizlemiyorum, kayıplarımı küçültmüyorum. Gücümü kanıttan değil,kendimi affetmemden alıyorum. Bugün... İçimdeki kelebek kanatlarını açtı. Ve ben artık sadece yaşadıklarımla değil, kendimle barıştığım için hafifim. •26 Haziran 2025 Bir yangından kalan külü bu sayfanın tam ortasına bırakıyorum. Parmağını değdirme. Hâlâ sıcak. (: — R. Bu bir son değil. Sadece, bir kalbin sesiyle atılmış son cümle. Ve sen... Bu satıra kadar geldiysen, bu hikâyenin bir parçasısın. Unutma: En büyük devrim, kendine sarılabildiğin gündür.

(Tanıtım Bülteninden)